Ծնողներն ու մանկավարժները հաճախ բողոքում են, որ հեքիաթները շատ դաժան են: Իսկ եթե նրանք իմանային, որ այն հեքիաթները, որ պատմում են իրենց երեխաներին, մեղմ ասած, խմբագրված են… Օրիգինալները շատ ավելի դաժան են:

Օրինակ, հիշենք բոլորին հայտնի քնած գեղեցկուհու մասին հեքիաթը: Գիտե՞ք, որ նա չի արթանցել արքայադստեր համբույրից: 1636 թվականի իտալական հեքիաթում ասվում է, որ  վերջինս պարզապես բռնաբարում է գեղեցկուհուն ու շարունակում իր ճանապարհը: Մոխրոտի խորթ մայրը կտրում է իր աղջիկների ոտքերից մեկական կտոր, որպեսզի դրանք տեղավորվեն կոշիկի մեջ: Իսկ ինչ վերաբերվում է Սպիտակաձյունիկին, պարզապես ասենք, որ չար թագուհին ուզում էր ոչ այդքան նրան սիրտը, որքան նրա նուրբ մարմինը…

Շատերդ մտածում եք՝ ինչպես կարելի էր նման պատմություններ պատմել փոքրիկ երեխաներին: Գիտնականներն այդ ֆենոմենը հետևյալ կերպ են բացատրում. հեքիաթներն ազգային ստեղծագործության մի մասն են կազմում, իսկ մարդիկ դրանք պատմում էին ոչ միայն երեխաներին, այլև միմյանց:

Բացի այդ, ժամանակին մարդիկ երեխաներին վերաբերվում էին ոչ թե որպես երեխա, այլ որպես ապագա մեծահասակ, պատրաստում էին նրան այդ կյանքին:

Այսօր քչերը գիտեն երկու մարդկանց մասին, ովքեր մեծ դեր ունեն հեքիաթները ապագային փոխանցելու գործում: Ոչ, խոսքը չի գնում Գրիմ եղբայրների մասին: Նրանցից մեկի անունը Ջանբատիստա Բազիլե էր: Նա գրել է «Հեքիաթների հեքիաթը», որը պարունակում էր 50 սիցիլիական հեքիաթ և հրատարակվել է 1636 թվականին:

Մյուսը ֆրանսիացի Շառլ Պերոն է: Նրա գիրքը, որը պարունակում էր 8 հեքիաթ, լույս է տեսնում 1697 թվականին: Դրանցից 7-ը դարձել են դասական՝ «Մոխրոտը», «Կապույտ թռչունը», «Քնած գեղեցկուհին», «Մատնաչափիկը» և այլն:

Քնած գեղեցկուհին երկվորյակներ է ծնել:
Երբ նա ծնվեց, կախարդը նրան սարսափելի մահ կանխագուշակեց: Նա պետք է մահանար իլիկի թունավոր ասեղից: Հայրը հրամայեց դղյակից հեռացնել բոլոր իլիկները, բայց աղջիկը, ում անունը Տալիա էր, միևնուն է կպավ իլիկի ասեղին ու մահացավ: Թագավորը դստեր մարմինը դրեց գահի վրա և հրամայեց տանել անտառում գտնվող փոքրիկ տնակ: Դուռը փակեցին և ընդմիշտ հեռացան: Մի օր այդ անտառում մի օտար թագավոր որսորդությամբ էր զբաղվում: Հանկարծ նրա արծիվը թռավ ու հեռացավ նրանից: Թագավորը շտապեց նրա ետևից և տեսավ փոքրիկ տնակը: Նա մտավ ներս պատուհանից: Արծիվն այնտեղ չէր, բայց փոխարենը նա գտավ գահի վրա նստած արքայադստերը: Թագավորը որքան փորձեց, չկարողացավ արթնացնել գեղեցկուհուն: Այդ ժամանակ նա տեղափոխում է աղջկան մահճակալի վրա ու բռնաբարում նրան: Ապա վերադառնում է իր թագավորություն ու մոռանում միջադեպի մասին:
Անցնում է 9 ամիս և արքայադուստրը երկվորյակներ է ծնում՝ տղա և աղջիկ, ովքեր պառկած էին նրան կողքին և նրա կուրծքն էին ուտում: Պարզ չէ՝ որքան դա կտևեր, եթե երեխան չպոկվեր կրծքից ու սխալմամբ բերանը չառներ հենց այն մատը, որը ծակել էր իլիկը:

Թունավոր ասեղը դուրս է թռնում ու արքայադուստրն ուշքի է գալիս: Հենց այդ ժամանակ թագավորը հիշում է գեղեցկուհին ու որոշում կրկին գնալ նրա մոտ: Այս անգամ նա տեսնում է, որ արքայադուստրն արթուն է և երկու երեխա ունի: Նա մի քանի օր մնում է գեղեցկուհու մոտ ու հեռանում՝ խոստանալով, որ մարդ կուղարկի արքայադստեր և երեխաների ետևից: Մի քանի օրվա ընթացքում նրանք հասցնում են սիրել իրար:
Վերադառնալով տուն՝ թագավորը չի կարողանում մոռանալ արքայադստերը: Նա սկսում է գրել գեղեցկուհուն: Այդ ժամանակ թագուհին՝ նրա կինը, սկսում է կասկածել ամուսնուն: Նա անգամ կարողանում է ձեռքը գցել թագավորի նամակը՝ ուղղված Տալիային:
Միաժամանակ Տալիան որոշում է երեխաների հետ գնալ թագավորի մոտ: Նա չգիտեր, որ թագուհին հրամայել է նրանց բռնել, երեխաներից ընթրիք պատրաստել ու հյուրասիրել թագավորին: Եվ նա այդպես էլ անում: Թագավորն ուտում է երեխաներին՝ առանց որևէ բան կասկածելու:

Բայց թագուհու համար դա բավական չէր: Նա հրամայում է բերել գերված արքայադստերը: Տալիայն միայն խնդրում է մահվանից առաջ հանվել: Քանի որ նրա հագուստը ոսկով էր պատված, ագահ թագուհին միանգամից համաձայնվում է: Տալիան սկսում է դանդաղ հանել հագուստը՝ միաժամանակ բարձր գոռալով: Թագավորը լսում է նրան, վազում է նկուղ, ազատում գեղեցկուհուն ու պահանջում, որ թագուհին տա իր երեխաներին: «Բայց դու կերել ես նրանց»,- ասում է կինը: Թագավորը բղավում է ամբողջ դղյակով մեկ: Այդ ժամանակ գալիս է խոհարարն ու խոստովանում, որ երեխաներին պահել է և փոխարենը կենդանու միս եփել: Նրանք ընտանիք են դառնում ու ապրում երկար ու երջանիկ:

Բայց այս հեքիաթը Բազիլեն շատ հետաքրքիր կերպ է ավարտում: Նա գրում է. «Որոշների բախտ միշտ բերում է, անգամ եթե նրանք քնած են»: