Ժամանակին հետաքրքիր լեգենդ կար, որի համաձայն՝ մի ճապոնացի զբոսաշրջիկ ժամանում է ԽՍՀՄ, տեսնում «Գիտություն և Կյանք» ամսագիրը, զարմանում է, գնում է ամսագրի շատ համարներ և վերադառնում հայրենիք:

Այնտեղ, այդ ամսագրի շնորհիվ, նա հարստանում է և զարգացնում իր երկրի գիտությունը: Այլ տարբերակներում գլխավոր դերը բաժին էր հասնում չինացուն, կորեացուն և այլն, բայց էությունը չէր փոխվում: Պարզվում է՝ լեգենդում ճշմարտության չափաբաժին կար:

Պատմությունը սկսվել է 1982 թվականին: Ուսանողուհի Յոկո Տովադան սովորում էր Տոկիոյի համալսարանի լեզվաբանության ֆակուլտետում և ուսումնասիրում էր ռուսաց լեզուն: Նրան ուղարկում են ԽՍՀՄ լեզուն ավելի լավ յուրացնելու համար: Կես տարի նա ծանոթանում էր տեղի ժողովրդի հետ և մշակույթին: Նրան զարմացնում է, որ այստեղ մարդիկ ոսկե ձեռքեր ունեն:

Բանն այն է, որ այդ ժամանակ Ճապոնիայում մարդիկ արդեն ապրում էին մեգապոլիսներում և մոռացել էին, որ կարելի է ամեն ինչ սեփական ձեռքերով անել:

Այսպես, Յոկոն վերադառնում է հայրենիք և իր հետ մեկ գիրք է տանում: ԽՍՀՄ-ում շատ գրքեր էին հրատարակվում երեխաների համար, որոնք սովորեցնում էին պատրաստել սեփական ձեռքերով: Եվ այդ ամենը մատուցվում էր հասանելի տարբերակով՝ հումորվ, պատմություններով և այլն:

Ուսանողին հասկացավ գրքի կարևորությունը և շատ շուտով հրատարակեց դրա ճապոնական տարբերակը: Ծնողները խելագարի պես գնում էին գիրքը: Առաջին տպաքանակը՝ 250 հազար օրինակ, վաճառվեց առաջին 6 օրում:

Մի քանի ամիս անց լույս տեսավ նաև աղջիկների համար նախատեսված գիրքը, և հաջողությունն իհարկե ապահոված էր: Դրանից հետո էլ լույս տեսավ կենցաղային հարցերի վերաբերյալ գիրքը:

Այս գրքերը հիմք հանդիսացած Kateika (տնային տնտեսություն) առարկայի համար մեծ դասագիրք ստեղծելու համար, որն աշակերտներն ուսանում են 1-6-րդ դասարաններում:

Իսկ Յոկոն դարձավ միլիոնատեր, քանի որ միայն առաջին 5 տարում նրա գրքերը վաճառվեցին ավելի քան 7 միլիոն օրինակով: