Սթիվեն Քինգն՝ իր ալկոհոլային կախվածության մասին
Ալկոհոլիկները կառուցում են իրենց պաշտպանությունը, ինչպես հոլանդացիները՝ պատնեշներ: Իմ ամուսնական կյանքի առաջին տասներկու տարիների ընթացքում ինքս ինձ վստահեցնում էի, որ «պարզապես սիրում եմ խմել»: Ես նաև օգտագործում էին հանրահայտ «Հեմինգուեյի պաշտպանությունը»: Չնայած որ դա չէր բարձրաձայնվում (դա տղամարդավարի չէ), այդ պաշտպանությունը հետևյալն էր. ես գրող եմ, այսինքն շատ զգայուն մարդ, բայց ես նաև տղամարդ եմ, իսկ իսկական տղամարդը չի արտահայտում իր զգացմունքները: Միայն թուլամորթներն են այդպես անում: Այդ պատճառով ես խմում եմ: Ուրիշ ինչպե՞ս կարող եմ հաղթահարել էքզիստենցիալ սարսափն ու շարունակել աշխատել: Բացի այդ, ես վերահսկում եմ ինձ: Ինչպես իսկական տղամարդ:
Հետո Մեն նահանգում ընդունվեց շշերի և բանկաների վերացման օրենք: Այդ պահին սկսած իմ «Միլլեր լայթի» շշերը սկսեցին հայտնվել ոչ թե աղբամանում, այլ ավտոտնակում գտնվող պլաստմասե տարրայի մեջ: Մի երեկո ես գնացի այնտեղ նետելու ևս երկու զոհված զինվոր ու տեսա, որ տարրան, որը դեռ երկուշաբթի դատարկ էր, արդեն լիքն է: Եվ քանի որ տանը միայն ես եմ «Միլլեր լայթ» խմում…
«Տրամ-տարարամ, ես ալկոհոլիկ եմ»,- բացականչեցի ես, և գլխումս հակափաստարկ չծնվեց: Չէ որ ես հենց այն մարդն եմ, ով գրել է «Փայլատակումը», անգամ չհասկանալով, որ գրել է հենց իր մասին: Իմ ռեակցիան ոչ հերքումն էր, ոչ էլ կասկածը: Ես դա կարող եմ անվանել վախեցած վստահություն: «Ուրեմն հարկավոր է քչացնել,- մտածում էի ես:- Որովհետև եթե դու հագար սրան…»
Եթե ես հագնեմ սրան, կշրջեմ մեքենան ճանապարհին կամ ուղիղ եթերով հաղորդավարին ինչ-որ հիմարություն կասեմ, ու ինչ-որ մեկն ինձ անպայման կասի, որ հարկավոր է ավելի քիչ խմել: Իսկ ասել ալկոհոլիկին, որ հարկավոր է ավելի քիչ խմել, նույնն է, ինչ ասել մարդուն, ով համաշխարհային չափի սնունդ է կերել, որ նա չգնա զուգարան: Ընկերներիցս մեկը, ով անցել է այս ամեն միջով, պատմեց իր փորձերի մասին կառչել արագ հեռացող այս կյանքից: Նա գնաց հոգեբանի մոտ և ասաց, որ կինն անհանգստանում է, քանի որ ինքը շատ է խմում:
-Իսկ որքա՞ն եք Դուք խմում,- հարցրեց հոգեբանը:
Ընկերս զարմացած նայեց նրան:
-Որքան կա, այդքան էլ խմում եմ,- պատասխանեց նա, քանի որ դա ակնհայտ էր:
Ես նրան հասկանում եմ: Արդեն քսան տարի է անցել, ինչ ես վերջին անգամ խմել եմ, և միևնույն է չեմ կարողանում հավատալ, երբ տեսնում եմ, որ ինչ-որ մեկը կիսատ է թողել բաժակը: Ես ուզում եմ մոտենալ և գոռալ. «Խմի՞: Ինչու՞ չես խմում մնացածը»: Իսկ այն միտքը, որ մենք խմում ենք լավ շրջապատի համար, պարզապես ծիծաղելի է: Կարող ես խմել Կոկա-Կոլա:
Իմ ալկոհոլիզմը խորն էր: Կային ժամանակներ, երբ ես չէի ուզում խմել: Բայց նաև չէի ուզում առանց ալկոհոլ մնալ: Ես սկսեցի ալկոհոլից հեռանալու ճանապարհը, պարզապես փորձում էի հավատալ մարդկանց, ովքեր ասում էին, որ հետո ավելի լավ կլինի: Ամեն ինչ շատ բարդ էր, բայց ես շարունակում էի գրել: Երբ չէր ստացվում, ես այդ էջերը դնում էի սեղանի ներքևի դարակում ու շարունակում գրել: Քիչ-քիչ ես կրկին գտա ռիթմն ու սկսեցի հաճույք ստանալ աշխատանքից: Ես վերադարձա իմ ընտանիքի մոտ: Ես վերադարձա, ինչպես երկար ձմեռից հետո մարդը վերադառնում է իր ամառային տուն:
Ալկոհոլիկները կառուցում են իրենց պաշտպանությունը, ինչպես հոլանդացիները՝ պատնեշներ: Իմ ամուսնական կյանքի առաջին տասներկու տարիների ընթացքում ինքս ինձ վստահեցնում էի, որ «պարզապես սիրում եմ խմել»: Ես նաև օգտագործում էին հանրահայտ «Հեմինգուեյի պաշտպանությունը»: Չնայած որ դա չէր բարձրաձայնվում (դա տղամարդավարի չէ), այդ պաշտպանությունը հետևյալն էր. ես գրող եմ, այսինքն շատ զգայուն մարդ, բայց ես նաև տղամարդ եմ, իսկ իսկական տղամարդը չի արտահայտում իր զգացմունքները: Միայն թուլամորթներն են այդպես անում: Այդ պատճառով ես խմում եմ: Ուրիշ ինչպե՞ս կարող եմ հաղթահարել էքզիստենցիալ սարսափն ու շարունակել աշխատել: Բացի այդ, ես վերահսկում եմ ինձ: Ինչպես իսկական տղամարդ:
Հետո Մեն նահանգում ընդունվեց շշերի և բանկաների վերացման օրենք: Այդ պահին սկսած իմ «Միլլեր լայթի» շշերը սկսեցին հայտնվել ոչ թե աղբամանում, այլ ավտոտնակում գտնվող պլաստմասե տարրայի մեջ: Մի երեկո ես գնացի այնտեղ նետելու ևս երկու զոհված զինվոր ու տեսա, որ տարրան, որը դեռ երկուշաբթի դատարկ էր, արդեն լիքն է: Եվ քանի որ տանը միայն ես եմ «Միլլեր լայթ» խմում…
«Տրամ-տարարամ, ես ալկոհոլիկ եմ»,- բացականչեցի ես, և գլխումս հակափաստարկ չծնվեց: Չէ որ ես հենց այն մարդն եմ, ով գրել է «Փայլատակումը», անգամ չհասկանալով, որ գրել է հենց իր մասին: Իմ ռեակցիան ոչ հերքումն էր, ոչ էլ կասկածը: Ես դա կարող եմ անվանել վախեցած վստահություն: «Ուրեմն հարկավոր է քչացնել,- մտածում էի ես:- Որովհետև եթե դու հագար սրան…»
Եթե ես հագնեմ սրան, կշրջեմ մեքենան ճանապարհին կամ ուղիղ եթերով հաղորդավարին ինչ-որ հիմարություն կասեմ, ու ինչ-որ մեկն ինձ անպայման կասի, որ հարկավոր է ավելի քիչ խմել: Իսկ ասել ալկոհոլիկին, որ հարկավոր է ավելի քիչ խմել, նույնն է, ինչ ասել մարդուն, ով համաշխարհային չափի սնունդ է կերել, որ նա չգնա զուգարան: Ընկերներիցս մեկը, ով անցել է այս ամեն միջով, պատմեց իր փորձերի մասին կառչել արագ հեռացող այս կյանքից: Նա գնաց հոգեբանի մոտ և ասաց, որ կինն անհանգստանում է, քանի որ ինքը շատ է խմում:
-Իսկ որքա՞ն եք Դուք խմում,- հարցրեց հոգեբանը:
Ընկերս զարմացած նայեց նրան:
-Որքան կա, այդքան էլ խմում եմ,- պատասխանեց նա, քանի որ դա ակնհայտ էր:
Ես նրան հասկանում եմ: Արդեն քսան տարի է անցել, ինչ ես վերջին անգամ խմել եմ, և միևնույն է չեմ կարողանում հավատալ, երբ տեսնում եմ, որ ինչ-որ մեկը կիսատ է թողել բաժակը: Ես ուզում եմ մոտենալ և գոռալ. «Խմի՞: Ինչու՞ չես խմում մնացածը»: Իսկ այն միտքը, որ մենք խմում ենք լավ շրջապատի համար, պարզապես ծիծաղելի է: Կարող ես խմել Կոկա-Կոլա:
Իմ ալկոհոլիզմը խորն էր: Կային ժամանակներ, երբ ես չէի ուզում խմել: Բայց նաև չէի ուզում առանց ալկոհոլ մնալ: Ես սկսեցի ալկոհոլից հեռանալու ճանապարհը, պարզապես փորձում էի հավատալ մարդկանց, ովքեր ասում էին, որ հետո ավելի լավ կլինի: Ամեն ինչ շատ բարդ էր, բայց ես շարունակում էի գրել: Երբ չէր ստացվում, ես այդ էջերը դնում էի սեղանի ներքևի դարակում ու շարունակում գրել: Քիչ-քիչ ես կրկին գտա ռիթմն ու սկսեցի հաճույք ստանալ աշխատանքից: Ես վերադարձա իմ ընտանիքի մոտ: Ես վերադարձա, ինչպես երկար ձմեռից հետո մարդը վերադառնում է իր ամառային տուն:
