Ընդվզող մարդը | Ալբեր Կամյու

Ալբեր Կամյուի «Ընդվզող մարդը» փիլիսոփայական էսսեն մարդու էության բացահայտման փորձ է, որ խաղարկվում է հավերժի ու պատմական ժամանակի հանդիպադրման կիզակետում, երկրակենցաղ մարդկությանը մշտուղեկից հասարակական- քաղաքական վայրիվերումների, քաղաքակրթությունների ու դարաշրջանների շռնդալից հերթափոխի բեկումնային հանգուցակետերում: Էսսեն նաև հուսահատ ճիչ է՝ մարդկության ապագայի հոռետեսիլքին ընդելուզված: Նրանում ոգեկոչված գաղափարները ձայնակցում են իր մեծ նախորդների ու ժամանակակիցների, ինչու ոչ՝ նաև հաջորդների արծարծած մտահոգություններին:

Կամյուն «Ընդվզող մարդը» սկսել է գրել 1950 թվականի փետրվարին։ Մեկ տարի անց՝ 1951 թվականի մարտին, գրքի հիմնական մասը լրացել է։ Առանձին գլուխներ` Նիցշեի և Լոտրեմոնի մասին, տպագրվել են ամսագրերում` մինչ գիրքը լույս տեսնելը։ «Ընդվզող մարդը» հրատարակվել է 1951 թվականին ՝ Գալիմար հրատարակչությունում։

Կամյուն կապում է գրողների, նկարիչների, քաղաքական գործիչների, հեղափոխականների, ինչպիսիք են` Կարլ Մարքսը, Ֆրիդրիխ Նիցշեն, Գեորգ Վիլհելմ Ֆրիդրիխ Հեգելը, Մարկիզ դը Սադը, Լուի Անտուան Սեն-Ժյուստը, Միխայիլ Բակունին, Արթյուր Ռեմբոն, Վլադիմիր Լենինը, Սերգեյ Նեչաևը, Ժան-Ժակ Ռուսոն, Ադոլֆ Հիտլերը, Մաքս Շտիրները, Իվան Կալյաևը, Անդրե Բրետոնը, Ժոզեֆ դը Մեստրը, Լոտրեամոնը, Տիտուս Լուկրեցիուս Կարուսը, Էպիկուրոսը, Մաքս Շելերը, Ֆեոդոր Դոստոևսկին, Դմիտրի Պիսարևը, փորձելով նկարել «Ընդվզող մարդը» մարդու պատմական և գեղարվեստական ​​դիմանկարը։

Վիքիպեդիա